We leven in een tijd van constante verandering en toenemende spanningen. Het lijkt alsof we op een kruispunt zijn beland, waar de paden voor ons niet langer duidelijk zijn. De wereld waarin we leven, verschuift voortdurend, en deze constante staat van flux geeft een gevoel van grote onzekerheid.
Voor de generatie die nu haar toekomst bepaalt, brengt deze onzekerheid zowel uitdagingen als kansen met zich mee. Ze worden geconfronteerd met een wereld waarin traditionele structuren verschuiven, maar ze hebben ook de kans om nieuwe wegen te verkennen en te innoveren. De oudere generaties zoeken echter naar houvast in een wereld waar de zekerheden uit het verleden nu volkomen verdwenen zijn. Het dwingt hen om buiten hun comfortzone te stappen, nieuwe mogelijkheden te verkennen en te innoveren in de benaderingen van problemen.
De onzekerheid drijft de samenleving uit elkaar. Dit wordt daarnaast ook versterkt door de verregaande technologische ontwikkelingen met kunstmatige intelligentie. De samenleving is egocentrisch geworden. Om de onzekerheid de baas te worden zullen wij collectief moeten streven aanpassingsvermogen en veerkracht. Dit vereist niet alleen individuele inspanningen, maar ook een samenwerking op alle niveaus van de samenleving, van de lokale gemeenschap tot de mondiale arena. Het vereist het creëren van ondersteunende infrastructuren, het bieden van toegang tot middelen en het bevorderen van een cultuur van inclusiviteit en samenwerking.
Werk1: Transient rhythm
Werk 2: The feeling of being stared at
Werk 3: What are we doing?
Reflectie (2025)
Wat is eenzaamheid?
Eenzaamheid is een gevoel dat ontstaat wanneer iemand zich niet verbonden voelt met anderen, ook al is die behoefte er wel. Het betekent niet per se dat je alleen bent; je kunt zelfs omringd zijn door mensen en je toch eenzaam voelen.
Vanuit de filosofie wordt eenzaamheid soms gezien als een onvermijdelijk onderdeel van het menselijk bestaan. De filosoof Arthur Schopenhauer zag het als iets dat voortkomt uit onze fundamentele afstand tot anderen en zelfs tot onszelf. Volgens hem is eenzaamheid niet volledig op te lossen, omdat we als mens altijd een zekere leegte en onvolledigheid ervaren.
Eenzaamheid kan ons aanzetten tot nadenken over onze relaties en onze plek in de wereld. Soms leidt het tot zelfreflectie, maar het kan ook pijnlijk zijn en gevoelens van isolatie en melancholie versterken.
De weg naar eenzaamheid (serie van 10 foto’s)
De weg naar eenzaamheid, geïnspireerd door Schopenhauers filosofie, is een proces van introspectie en loslaten. Het begint met een gevoel van afzondering en een zoektocht naar vervulling, vaak in materiële of tijdelijke zaken. Uiteindelijk blijkt deze hoop een illusie die onvermijdelijk uiteenvalt. Dit leidt tot desillusie en een geleidelijk loslaten van de buitenwereld.
Daarna volgt een periode van reflectie en zelfonderzoek. Je wordt geconfronteerd met de innerlijke strijd tegen verlangens en driften, wat Schopenhauer de menselijke Wil noemt. Deze worsteling brengt een diep gevoel van eenzaamheid met zich mee, waarbij je beseft dat verbinding met de wereld slechts tijdelijk en beperkt is.
Gaandeweg wordt het pessimisme sterker, en het vertrouwen in de wereld verdwijnt. Uiteindelijk wordt de leegte aanvaard als een onvermijdelijke waarheid. De reis eindigt in een staat van volledige leegte en eenzaamheid, waarin strijd en verlangens zijn losgelaten, en alleen de stilte van het niets overblijft.
Fotograaf: Rob van Doorn
Voor mij is kunst een van de essentiële dingen in het leven. Creatief zijn is waar het allemaal om draait. Creativiteit is het ultieme ‘loslaten’; doorgaan zonder enige terughoudendheid of houvast. Deze constante zoektocht naar nieuwer en anders, maakt het leven interessant.
Ik heb altijd van fotografie gehouden sinds ik een klein kind was en vele uren doorgebracht in eerst mijn zwart-wit doka, en later in mijn kleuren doka. Mijn passie om nieuw werk te maken houdt nooit op, het brandt alleen maar feller in dit digitale tijdperk. Ik ben naar alle zeven continenten en naar de meest interessante landen gereisd, waardoor ik nieuwe inzichten heb gekregen in verschillende levensstijlen en culturen.
Een foto kan feitelijk, fictief, een metafoor of poëzie zijn. In alle gevallen is het de transformatie van beelden van conceptuele fase naar eindfase, waarbij de emoties van de maker cumuleren. Deze transformatie definieert de fotografische kunstvorm.
Een foto kan in mijn ogen nooit een registratie van de werkelijkheid zijn; er bestaat namelijk geen vaste werkelijkheid. Elk individu creëert zijn/haar eigen werkelijkheid die gekleurd is door standpunt, kader, emotie, levensfase, etc. Door het loslaten van wat men als ‘normaal’ beschouwd kom je verder en daardoor dichter bij je werkelijkheid. Bij mij ligt dat voornamelijk in het meer abstracte werk.
